Een wereld aan contrasten

In één week 13 uur tijdsverschil, in één week tijd 39 uur in het vliegtuig, in één week drie continenten, in één week dus een achtbaan aan indrukken. Zo sta je nog koeien te melken en zo sta je ineens in een stad waar alles “het grootste van” is, Dubai. Om vervolgens na drie dagen ineens in een totaal andere cultuur te stappen. Één van tango, siësta en carnaval, oftewel Zuid-Amerika. Ik heb veel dingen meegemaakt op reis, maar dit is toch wel het summum aan emoties!

Het begon allemaal op 18 april 2012. Nou ja, eigenlijk begon het al op 17 april, want door mijn vlucht om 02.30 uur kon ik niet anders dan op die datum al naar het vliegveld van Brisbane afreizen. Omdat de laatste trein naar de luchthaven al om 21.00 uur gaat, was ik dus ruim 5 uur van tevoren al aanwezig om te vertrekken. Ach, het maakte me niet zoveel uit. Wat doet een mens immers op de dag van vertrek? Juist, wachten, dus dat was ook voor mij het devies.
Uiteindelijk kon ik inchecken en begon mijn eerste vlucht met een tussenstop in Singapore met als bestemming Dubai. Daar zou ik Frank en Jeroen na bijna een jaar weer zien.
De vlucht verliep vrij soepel. Ik zat bij de nooduitgang, toch echt een groot voordeel als je zo lang bent als ik, naast een Australiër die als eindpunt Egypte had. Hij was daar gaan werken voor een Australisch bedrijf. Op zich een vrij sympathieke jongen, maar totaal wereldvreemd. Het was een typische plattelandsjongen uit Down Under, waarvan ik er zoveel heb ontmoet toen ik nog bij de boer werkte. Voordat hij de baan kreeg bestond de wereld voor hem uit het plaatsje waar hij vandaan komt en de omliggende gemeentes. Alleen als er nieuwe kleren gekocht moesten worden, dan ging hij naar de “stad”. We hadden best wat lol met elkaar. Ik kon mooi met hem praten over het plattelandsleven en ik kon hem wat vertellen over landen buiten Australië. Zo vertelde ik hem dat Egypte aan de andere kant van de evenaar ligt. Daarvoor moest ik hem nog wel even uitleggen wat een evenaar nou precies is. Het zegt volgens mij genoeg over de persoon die hij is.

Totaal brak kwam ik aan in Dubai. Bijna twee nachten had ik overgeslagen en op zo’n moment is het enige dat je wilt je bed opzoeken. Dat zat er natuurlijk niet in, wetende dat Frank en Jeroen me daar op stonden te wachten.
Bij de de douaneafhandeling op het vliegveld ging het er echt op z’n elfendertigst aan toe. De beambten maakten gezellig met elkaar een praatje en een stempel zetten blijft moeilijk als je dat al je volledige carrière doet. Maar uiteindelijk, na bijna twee uur, klonk dan toch de verlossende “plof” van de stempel. Welkom in Dubai!
Gauw liep ik naar de uitgang van de terminal en daar stonden ze dan, Frank en Jeroen. Echt heel enthousiast kon ik, door de vermoeidheid, niet meer reageren, maar het was toch wel heel speciaal om hen op die vreemde plek, na een jaar, weer te zien. Na een bak koffie gauw maar eens de tas naar het hotel gebracht. Daarna moest ik, volgens de jongens, nog even een avondje gaan stappen. Normaal gesproken ben ik de laatste die daarop “nee” zegt, maar voor deze ene keer kon ik niet anders dan een uitzondering maken. Na het avondeten was het halve lichaam al in slaapmodus beland, alleen de stembanden werkten nog. Frank en Jeroen gingen nog even rock en roll een fruitsapje drinken, maar ook zij kwamen voor middernacht alweer terug in het hotel. Als ik er niet bij ben blijkt het toch moeilijk een bestelling plaatsen ;).
De volgende dag was ik alweer redelijk het mannetje en werd het tijd om de “fantasiestad” aan te vallen. Die dag besloten we een fiets te huren. In een stad dat ongeveer alleen maar uit rijkssnelwegen bestaat is dat best ambitieus. Merendeel van de tijd reden we dan ook op de stoep om de overlevingskans zo optimaal mogelijk te maken. We reden langs onvoorstelbaar vormgegeven gebouwen, de duurste hotels op aarde, enorme winkelcentra waar geen hond zich waagt, over opgespoten eilanden en langs grote bouwprojecten, want als één ding geldt voor Dubai, dan is dat het werkwoord “bouwen”. Als je hier over een jaar terugkomt, dan herken je waarschijnlijk niets meer terug, zo snel gaat het allemaal. Het heeft ook z’n keerzijde. Naast gebouwen die met oliemiljarden zijn neergezet zie je bouwafval liggen. Het geeft ook wel weer het idee dat de wereld waarin je je begeeft niet alleen uit pracht en praal bestaat. Ik vind het stiekem wel mooi om te zien dat er naast het enige hotel ter wereld met zeven sterren gewoon nog een verrotte kruiwagen kan liggen. Daarnaast is zelfs in Dubai de neergang van de economie doorgedrongen tot de oliesjeik. Merendeel van de projecten die, in dagen dat alles kon, zijn bedacht zijn aan de straatstenen niet kwijt te raken. Zo heb je in Dubai een met zand opgespoten palmblad voor de kust liggen waar merendeel van de huizen gewoon leeg staat. Een ander palmblad in uitvoering is gewoon nooit afgemaakt. Gelukkig kent rijkdom dan dus ook haar grenzen.

Die tweede avond in Dubai voelde ik me wel sterk genoeg om ergens nog een drankje te drinken. Zei ik eerder dat Frank en Jeroen aan een fruitsapje zaten op de eerste avond, dan moet ik er stiekem natuurlijk ook bijvertellen dat alcohol op zeer spaarzame basis wordt verkocht in de stad. Daar merk je dan toch dat je je in Islamitisch gebied begeeft. Via via kregen we te horen dat er wel een bar voor expats te vinden was. De stad bestaat immers voor meer dan 80 procent uit immigranten. Vooral Filipijnen en Indiërs zijn er te vinden. Zij mogen voor een paar euro per uur het vuile werk opknappen. Daarnaast zijn er natuurlijk de goudzoekers uit Europa. Het is een beetje het nieuwe New York; If you can make it there, you can make it everywhere.
In die bar was het dan ook een enorme mengeling aan nationaliteiten. Ik denk dat ik zelden zo’n bonte verzameling Homo sapiens bij elkaar heb gezien. Het was mede daardoor, maar zeker door de indrukwekkende locatie, je staat nota bene op een strand tegen gebouwen van zo’n 400 meter aan te kijken, dat het een topavond was. Ik voelde me eigenlijk een beetje misplaatst. Een jongen uit Lopik in de “nieuwe gordel van smaragd”.

De volgende dag werd ik alweer veel te vroeg wakker; tijdsverschil is nooit mijn beste vriend geweest. Normaal gesproken ben ik een echt avondmens, maar, mede door het boerderijwerk en het tijdsverschil, begint mijn psyche zich te vormen rond iets dat ik voorheen niet kende; een ochtendmens. Ik moest nota bene wachten tot de anderen ontwaakten om alweer de laatste dag in Dubai te genieten. Want genieten dat is het. Als je graag nieuwe impulsen wilt, dan is dit de stad waar je moet zijn. Daar heb je iets wat je nergens anders op de wereld hebt, grootheidswaanzin! Die dag doken we dan ook maar weer eens in de wereld gecreëerd door mannen in witte jurken.
Dit keer op een totaal andere manier dan normaal. Via via kenden we namelijk iemand die ons rond kon leiden op de bouwprojecten van van Oord baggerwerkzaamheden. Zij hebben zo’n beetje half Dubai aangelegd. Bijna alle eilanden voor de kust zijn door van Oord gemaakt. Het bizarre is dat er ook één enorm eiland voor de kust ligt dat nooit is afgemaakt. Ook in de woestijnstad kent men dus kennelijk de klappen van de economische crisis. Toch goed om te zien dat er ook aan oliemiljarden een grens is.
Die middag benutten we nogmaals voor iets dat “het grootst van” is. Ik heb het over de Burj Kalifa, het, je raadt het al, hoogste gebouw ter wereld. 825 meter hoog maar liefst. Helaas konden we maar tot halverwege komen, maar het blijft waanzinnig, met de nadruk op de eerste twee lettergrepen, om zo’n bouwwerk te aanschouwen. Waar ik in New York ooit op het Empire State Building stond en dat hoog vond, daar sta je nu ineens tegen een gebouw aan te kijken waar het icoon van New York twee keer in past. Mooi is het gebouw niet, maar ik heb ook het idee dat het daar niet om gaat. Dit gebouw is puur een prestigeproject. Als het overtroffen wordt, dan moet er in Dubai natuurlijk snel een ander gebouw verrijzen dat daar weer overheen gaat, want het “grootste van” hoort in Dubai thuis. Tenminste dat vinden de sjeiks.
Het was alweer de laatste dag in Dubai. Eigenlijk was 2,5 dag veel te kort om een totaalbeeld te kunnen vormen, maar ja, de vlucht naar Buenos Aires wachtte op niemand. De volgende dag ging dan ook om iets voor vijf alweer mijn wekker om de volgende wereldstad op het lijstje te bezoeken. 19 uur aan vliegen, via Rio de Janeiro, lag voor de boeg. Een nieuw avontuur, een nieuw continent en binnenkort een nieuw verslag over hoe fantastisch dat wel niet is. De liefde voor Buenos Aires moest groeien, maar nu, op mijn laatste dag in deze stad is ie er, wauw!

Ik weet het. Ik loop wat achter op schrijfgebied. Komt allemaal goed, want alles moet gedocumenteerd worden.