Van Felton naar Buenos Aires

Het heeft even geduurd, maar hier dan eindelijk een update vanuit het, nu nog, Australische. De dag dat de rugtas weer opgeknoopt gaat worden komt naderbij. Het werd ook wel eens tijd. Na, in totaal 7 maanden boerderijwerk, begint deze reis meer op een werkvakantie te lijken dan waar het echt om draait, cultuur snuiven. Het werkwoord “reizen” moet weer eer worden aangedaan en dat ga ik de aankomende maanden dan ook doen. Een nieuw continent met nieuwe kansen, Zuid-Amerika. Maar eerst een paar daagjes Dubai. Hoe dat er precies uit gaat zien, haak niet af met lezen!

Op 18 april, om 02.30 uur, “fijne tijd”, vlieg ik naar Dubai. Daar zal ik twee vrienden van mij na een jaar weer eens begroeten, Frank en Jeroen. Samen met hen zal ik de woestijnstad Dubai, omgetoverd tot economisch bolwerk met oliemiljarden, bezoeken. Het zijn dezelfde vrienden die met mij aan de reis zijn begonnen. Zij stonden op 25 maart 2011 samen met mij bij bushalte gemeentehuis in Lopik, de dag waarop dit uit de hand gelopen avontuur begon. Toen, niet wetende waar ik aan begon, lag alles nog voor me. Nu zijn het de laatste loodjes.

Het uiteindelijke doel is Zuid-Amerika. Dubai is eigenlijk een extra-tje. Toen ik mijn ticket wilde boeken verwachtte ik richting het oosten te vliegen, de geijkte weg. Maar op de één of andere manier is een ticket over het westen, dus Dubai, ongeveer 1000 dollar goedkoper. Tja, als je dan ook nog eens de kans krijgt om die stad te bezoeken, dan zeg ik geen nee. Wel is het jammer dat deze wereldreis mij dus niet de wereld rond brengt. Gevoelsmatig is dat misschien een gemiste kans, maar uiteindelijk maakt dat natuurlijk helemaal niets uit. Het gaat om de bestemming en niet de reis ernaartoe. En zeker als je in een vliegtuig zit zie je het verschil nou niet bepaald.

21 april is de dag dat ik in Buenos Aires mijn tangolessen uit het verleden weer eens in de praktijk kan brengen; stapje naar voren, stapje achteruit, uhm, hoe ging dat ook alweer? Het zal wel goed komen denk ik zo. Vanuit Buenos Aires maak ik de oversteek naar Uruguay. Daar gaan steden als Colonia de Sacremento en Montevideo kennis maken met de lange gestalte uit Nederland. Ik heb werkelijk geen idee hoe dat er precies uit gaat zien, maar dat is het mooie van reizen zonder tijdsbeperking, is het niks, dan ga je gewoon eerder weg, is het wel wat, dan blijf je langer. Zolang je de vluchten elders maar haalt.

Na Uruguay wil ik terug naar Argentinië. In het noorden van het, qua oppervlakte, achtste land op onze aardkloot liggen de Iguazu Falls. Het moet te vergelijken zijn met de Niagara watervallen. Die heb ik al drie keer mogen aanschouwen, dus het wordt wel eens tijd voor een nieuwe bak aan water dat al vallend zich een weg in de diepte baant. Of ik daar vanuit Uruguay direct naartoe kan, dat is nog de vraag. Lonely Planet weet het antwoord niet en ook het onderzoek dat ik op internet heb gedaan geeft daar geen oplossingen voor. Ja, terug over Buenos Aires, maar daar kom ik, om met Hans Teeuwen te spreken, .... net vandaan. Als er echt geen andere oplossing is dan terug, dan ga ik proberen een voetbalwedstrijd bij te wonen. Zoals Zuid-Amerikanen dat beleven, dat moet een ervaring zijn om nooit te vergeten. Uiteindelijk gaat het op reis om de dingen die je meemaakt en niet zozeer om wat je ziet. Ga maar na, wat blijft je uiteindelijk bij als je terug bent? Wat zijn de verhalen die je een ander vertelt? Juist, het zijn de momenten waarop je die tinteling in je genen voelt. Uiteraard is het prachtig om een natuurschoon te aanschouwen of een monumentaal gebouw te bezoeken, maar een bijzonder gesprek of netelige situatie blijft je langer bij.

Waarschijnlijk baan ik me vanaf de watervallen een weg naar het westen van Argentinië. Daar ligt een plaats als Salta tegen de hoogste bergformatie van het continent aangeplakt, de Andes. Reuzen van boven de 7000 meter zijn daar al jaren stille getuigen van de ontwikkelingen van het werelddeel.

Plan is om een aantal mooie bergtochten te maken om vervolgens een volgend land aan, het almaar langere lijstje, toe te voegen, Bolivia.

Als een soort terugkerend tafereel zal ik daar Frank en Jeroen weer ontmoeten. Jongens, als jullie gewoon niet zonder me kunnen, mogen jullie dat ook gewoon zeggen hoor ;)! Met hen verken ik de op één na grootste zoutvlakte op onze aardbodem, Salar de Uyuni. De oneindige witte vlakte ligt op een hoogte van maar liefst 3600 meter en is ruim 12.000 vierkante kilometer groot, een gebied ter grote van half Nederland. Via La Paz, de hoofdstad van het land, banen we ons dan een weg naar Peru en het uiteindelijke hoogtepunt van Zuid-Amerika, Machu Picchu. Het is een stad gesticht door de Inca’s, de oorspronkelijke bewoners van het land. Toen de Spanjaarden het land innamen verwoestten ze alles wat op hun pad kwam, maar, mede door de unieke ligging van de stad, hebben ze die nooit ontdekt en is het intact gebleven. In mijn fantasie is het iets als Petra in Jordanië. Daar ben ik twee jaar geleden geweest. Ook dat is een mystieke stad, lange tijd verborgen voor de buitenwereld en daardoor zo uniek. Dit is echter wel anders. Waar Petra midden in de woestijn ligt, daar prijkt Macchu Picchu ruim boven de 2000 meter en is het te bereiken via een steil bergpad. Ik zou zeggen, voer het eens in op Google en bekijk het zelf. Ik kan er nog zoveel woorden aan vuil maken, maar beeld zegt altijd meer.

De hoofdstad Lima is de volgende bestemming op onze reis en voor Frank het eindpunt. Na een paar flinke borrels is het tijd om op de luchthaven de wegen te doen scheiden. Jeroen en ik reizen dan door naar Havana in Cuba. Frank gaat terug naar Nederland.

Cuba is het land van staatsiconen als Fidel Castro en Che Guevara. Mannen die het communistische land gemaakt hebben tot wat het nu is. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik tot nog toe weinig heb gelezen over het land zelf, maar uiteraard zal in één van mijn volgende verslagen daar vele meer over te lezen zijn.

Op 17 juni gaat Jeroen naar huis en ik op doortocht. Het oorspronkelijke idee was om naar New York te vliegen, maar door de gevoelige situatie die er nog altijd heerst tussen de VS en Cuba is dat niet mogelijk. Ik heb er daarom, uit nood ;), voor gekozen om een bezoek af te leggen aan mijn oom en tante die in het plaatsje Simcoe wonen, net buiten Toronto, Canada. Het is natuurlijk een plaats die niet mag ontbreken op een lijst met wereldsteden. Al jaren wordt het dorp van mijn familie in één adem genoemd met steden als Londen, Parijs, Sydney, Buenos Aires, Bangkok en Moskou. Even een bakje koffie, misschien wel een biertje, en dan uiteindelijk toch naar New York, om vanuit die stad, die wij Nederlanders ooit voor 1 dollar verpatst hebben, terug te vliegen naar Nederland. Vanuit Nieuw Amsterdam naar Amsterdam. Klinkt toch mooi als laatste reis? Na 1 jaar en 3 maanden kom ik dan weer thuis. 23 juni 2012 zal voor altijd in mijn gedachten blijven. Het is dan mooi geweest. Een geweldig avontuur kent dan haar eind. Op zoek naar een baan! Nu eerst de mestlucht van me af zien te werken.