Nog één nachtje slapen

Na veel wikken en wegen dus toch een reisblog geopend. Velen van jullie zullen verbaasd opkijken. Ik ben gezwicht voor het gemak! Sommigen van jullie zullen het ook jammer vinden dat er bij mijn blog geen openbare berichten te plaatsen zijn. Nou, ik kan vertellen, dat heeft zo zijn redenen. Bepaalde personen zullen gelijk begrijpen wat ik bedoel ;-)!

Gelukkig is er altijd nog de mogelijkheid om privéberichten te versturen via deze site. Dus schrijf wat jullie willen! Ik vind het super om wat te horen.

Vrijdag is het dan zover. Een reis die mijn leven moet gaan veranderen, tenminste dat zeggen de ervaringsdeskundigen. Ik ben benieuwd of dat ook daadwerkelijk het geval zal zijn. Zal ik mezelf bijvoorbeeld tegenkomen? In de spiegel vind ik dat normaal gesproken al schrikken genoeg, laat staan dat ik met mijn eigen karakter geconfronteerd word. Help! Waar ben ik aan begonnen?

Ik zal, tussen het inpakken van spullen door, even kort uitleggen wat ik allemaal van plan ben. Het is de bedoeling om over land naar Singapore te reizen. Daar wil ik het vliegtuig pakken om uiteindelijk in Australië werk te vinden. Een reis, tot Singapore, van circa drie maanden.

Ik start met twee vrienden in Rusland. De eerste bestemming zal, na drie dagen treinen, Volgograd zijn. Een plek die velen misschien beter kennen als Stalingrad, maar nadat de Russen in gingen zien dat ome Stalin toch niet zo’n lieve man was, hebben ze die naam veranderd in Volgograd (naar de rivier de Volga).
In en om die stad is in de tweede wereldoorlog flink gevochten. Het was uiteindelijk zelfs Hitler zijn eerste “Waterloo”. De Russen hebben daar heel wat strijdkrachten voor verloren, maar dat deerde Stalin niet. Uiteraard is er in de stad heel wat te zien dat met die bewuste veldslagen te maken heeft.

Na Volgograd is het de bedoeling om door te reizen naar Oezbekistan. Dat kan alleen maar als je door Kazachstan heen reist. In Oezbekistan stappen we eigenlijk over op de zijderoute. We zullen daar handelssteden aandoen als Khiva, Bokhara en Samarkand. Die steden zitten vol relikwieën die terug te voeren zijn naar de tijd dat de handel in zijde hoogtij vierde.
In die tijd was er een zekere alleenheerser, Timur, die het nodig vond om de beste architecten naar zijn land te sturen om het één en ander te verfraaien. Dat schijnt goed gelukt te zijn, en zeker Samarkand is een schoolvoorbeeld voor hoe er gebouwd moest worden in die tijd. Het Registanplein in de stad moet er één van grote schoonheid zijn, we’ll see!

Na Oezbekistan trekken we door naar Almaty in Kazachstan. De voormalige hoofdstad van het land is vooral bekend van de schaatsbaan Medeo. Vroeger, en dan praten we over een tijd dat er nog geen overkapte ijsbanen waren, was het de snelste baan ter wereld. Daarnaast ligt de stad aan tegen prachtige bergketens.

Na een kort bezoek aan het land van Borat gaan we door naar China. Het is de bedoeling, als de regering van China het toelaat, om Tibet met een bezoek te vereren. Op dit moment is Tibet gesloten voor toeristen, maar als alles blijft zoals het nu is, rustig, dan kunnen we waarschijnlijk in april de mount Everest van dichtbij gaan bekijken en al het andere moois dat die regio te bieden heeft. Daarnaast ben ik geïnteresseerd om te zien of er iets te merken is van de onderdrukking waar de bewoners van Tibet al jaren onder lijden.

In Tibet zullen mijn vrienden me verlaten en huiswaarts keren. Daarvandaan zal ik dus mijn eigen boontjes gaan doppen. Op de dag van hun vertrek reis ik gelijk door naar Xian. Een treinreis over bergpassen van circa 5000 meter en van zo’n 36 uur terug naar de “Chinese wereld”.

Xian is van oudsher de eindbestemming van de zijderoute en de voormalige hoofdstad van het land. In veel opzichten dus het einde, maar voor mij een start als reiziger alleen over onze aardkloot.
In Xian is verder het terracotta leger te vinden. Dat is een leger bestaande uit circa 10.000, uit klei opgetrokken, poppetjes die mogelijke binnendringers tegen moesten houden. Daarnaast is het een stad met een grote Chinese geschiedenis, maar dat later in mijn reisverslagen.

Wuhan (ook nog China) is de volgende stad op de route naar Singapore. Ik moet eerlijk bekennen dat ik weinig van die stad weet, maar ik werd getrokken door het dragon boat festival dat ieder jaar rond de tijd dat ik aanwezig ben wordt gehouden.

Na de feestvreugde in Wuhan trek ik door naar Guilin. Een plek die door veel Chinezen wordt gezien als de mooiste plek op aarde. Uit het niets, met mist dat altijd aanwezig schijnt te zijn, doemen puntige groene heuvels op in een verder vlak landschap. Menig Chinees is jaloers als je zegt in Guilin te zijn geweest. Ben benieuwd.

Als ik de groene bergen van Guilin heb gezien is het de bedoeling om China alweer te verlaten. Het moet ook wel, want mijn visum is maar 30 dagen geldig. Ik heb besloten om mijn toevlucht dan te zoeken tot Vietnam. Een land dat onder veel oorlogen heeft geleden, en dat schijnt op veel plekken dan ook nog goed te zien te zijn. Verder weet ik dat ik plaatsen aandoe als Hanoi en Saigon en wat ertussenin. Ik moet me nog uitgebreider inlezen op de materie die Vietnam heet, maar daar hebben we de Lonely Planet voor.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor Cambodja, Thailand, Maleisië en Singapore. Ik laat me leiden door wie ik tegenkom. Is het leuk dan blijf ik, is het niks, dan ben ik weg.

Tot slot. Waarom wil een mens dit? Tja, ik weet eigenlijk maar één antwoord; liever spijt van dingen die je gedaan hebt, dan spijt van kansen die je laat liggen. Tot in Rusland!