Per spoor naar Volgograd
Door: Sander Griffioen
Blijf op de hoogte en volg Sander
28 Maart 2011 | Rusland, Wolgograd
Vrijdagmorgen was het dan zover. Zoals menig wereldreiziger begon onze reis bij bushalte gemeentehuis in Lopik om met de bus, lijn 195, naar Utrecht Centraal te reizen. Op Utrecht Centraal wachtte ons een laatste afscheid. Tante Marieke en nichtjes Linda en Moniek waren vergeten een afscheidscadeau te overhandigen en hadden daarom het lumineuze idee bedacht om het te geven op Centraal. Ik kreeg een kompas met daarop een foto van mijn geliefde familieleden, zodat ze mij altijd de weg zullen wijzen. Nou, dat is op het eerste traject dan ook goed gelukt. Mijn complimenten!
Na een emotioneel afscheid de trein in en op naar Amersfoort voor de eerste internationale trein naar Berlijn. In Berlijn snel even donuts gekocht en door met de trein naar Warschau. In die trein kwamen we Janek tegen, een ICT’er uit Poznan die in eerste instantie maar een beetje suf voor zich uit zat te staren. Toen we een kaartspelletje speelden kwam hij ineens los. En na een uurtje toekijken durfde hij het aan om mee te “toepen”. Hij zou het al zijn vrienden in Polen leren.
In Warschau hadden we een overstaptijd van ongeveer anderhalf uur, maar de trein naar Kiev stond al klaar toen we aankwamen, en dat was maar goed ook. De schraalheid van het station beloofde namelijk niet veel goeds, zeker niet rond middernacht. Als een stelletje aasgieren stonden de zwervers ons, westerlingen, aan te kijken en te wachten tot één van ons een misstap zou begaan. Nu overdrijf ik natuurlijk iets, maar dat maakt het schrijven van verhalen zo mooi.
De trein gaf van de buitenkant een beetje een troosteloze aanblik, maar eenmaal binnen bleek dat het interieur absoluut niet onder doet voor een trein in het westen. Het was trouwens nog een worsteling om met tickets, verkregen van de NS, de trein binnen te komen. De Oekraïnse bemanning kon er werkelijk geen touw aan vastknopen. Fijn dat de NS een vertaling maakt, NOT!
Het was heerlijk om na een dag reizen gestrekt te kunnen gaan in een coupe waar we precies met z’n drieën in konden. Rond een uur of 1 was het dan ook tijd om definitief de oogjes te sluiten, maar niet voor lang, rond een uur of 4 ’s nachts stond er namelijk alweer een man met pet voor de coupedeur die onze paspoorten kwam controleren. Dat kon maar één ding betekenen; de EU lag achter ons en de Oekraïne was binnen handbereik.
Het fijne is dat de douane het leuk vindt om je paspoort mee te nemen en je als reiziger in onwetendheid achter te laten. Pas 3 uur later kregen we dan ook, gestempeld en wel, onze paspoorten retour. Tussendoor werden de wielen van de trein nog gewisseld. In de Oekraïne is het spoor namelijk net iets breder. Zo zie je de tweedeling van Europa dan toch nog een beetje terug op het spoor.
Eenmaal aangekomen in Kiev was het treinen nog niet over. Nee, alles behalve dat. Daar stond namelijk een trein klaar die ons naar Harkov (ook Oekraïne) moest brengen. Op het station hadden we net nog even tijd voor een lokaal biertje, maar lang konden we niet treuzelen, want ook hier was de overstaptijd minimaal, circa 30 minuten.
Ook de trein naar Harkov zag er, boven verwachting, netjes uit. Iedere coupe bestond uit zes stoelen en twee tv’s. Jammer alleen dat ik de Russische taal niet machtig ben. Er was dus geen touw vast te knopen aan de films die werden getoond. Wat ik wel meekreeg was een hoop bloedvergieten en seks. Blijkbaar deert het de Oekraïners niet wat ze hun kinderen voorschotelen. Maar misschien zijn wij in Nederland wel iets te moralistisch aangelegd. De waarheid zal ongetwijfeld ergens in het midden liggen.
In Harkov was het tijd voor de volgende nachttrein. Voor diegene die de draad qua tijd nu kwijt is, zaterdagavond rond een uur of 12 leven we op dit moment. Twee dagen onderweg en nog een dag te gaan tot aan Volgograd.
Ook in Harkov was de overstaptijd niet om over naar huis te schrijven, ongeveer 20 minuten. Wonder boven wonder hebben we ook deze overstap gehaald. In de trein naar het Russische Poworino werden we geconfronteerd met een bekend tafereel; een typische Russische nachttrein zoals we die kennen van onze avonturen in de Trans-Mongolië-expres. We hadden een coupe met vier bedden voor onszelf en konden gelijk slapen, dachten we.
Dachten we? Ja dachten we. De conductrice vond het nog nodig om ons spullen aan te smeren. Dat doen ze niet, zoals wij dat in Nederland kennen, op een rustige manier. Nee, dat doen ze op een manier dat je bij jezelf denkt; als ik niks koop, dan vinden ze me een heel vervelend mannetje, wat ik in principe natuurlijk ook ben ;-). We konden er uiteindelijk vanaf komen door net te doen of we er geen ene “piep” van snapten.
Nadat de conductrice, na een stuk of honderd plakplaatjes van Stalin, Lenin en Poetin verder, klaar was met niets verkopen, konden we eindelijk gaan slapen. Op de cadans, meegeven door de trein, vielen we dan ook al snel in een diepe slaap.
Uiteraard werd die nachtrust wreed verstoord door de grens, die rond een uur of 5 ’s ochtends werd bereikt. Ik heb tot nu toe redelijk wat grenscontroles meegemaakt, maar op de één of andere manier weten ze het altijd zo te plannen dat ik net in mijn remslaap zit. Je schrikt je op zo’n moment dan ook echt kapot als er iemand heel hard “Controlla!!!!!” roept. Na ongeveer drie uur aan grensformaliteiten konden we eindelijk weer gaan slapen, maar de nachtrust was eigenlijk al verloren.
Rond een uur of 10, of eigenlijk 12 werd ik wakker. We hadden, en één uur tijdverschil tussen de Oekraïne en Rusland overbrugd, en we de zomertijd was ingegaan. Tenminste dat was nog niet zo zeker. Niet alle landen in de wereld doen namelijk aan die overgang in tijd. Na veel handgebaren en de hulp van het boekje, dat ik van Jan Tigchelaar heb gekregen, kregen we het voor elkaar om bij de conductrice te ontfutselen hoe laat het nou precies was. En ja, Rusland doet mee aan zomertijd. Het gekke was dat we wel op tijd aankwamen in Poworino. Iets dat eigenlijk niet kan als je op Wintertijd vertrekt en op zomertijd aankomt. Ik ben nog steeds aan het denken hoe dat nou precies kan. Iemand een idee?
Poworino was de plek waarop we zouden zien hoe we in Volgograd, zo'n 350 kilometer verderop, aankomen. Volgens onze planning moest er een trein zijn die rond 14.30 uur naar Volgograd zou rijden. Verschillende reisorganisaties zeiden echter dat die trein helemaal niet bestaat. We besloten daarom de gok te wagen en het ticket desnoods in de trein aan te schaffen door wat steekpenningen aan een conducteur te overhandigen. De trein kwam echter totaal niet opdagen…. dan maar met de taxi.
Na twee uur aan onderhandelingen hadden we een taxi. De chauffeur zou ons voor 150 euro wel even naar Volgograd brengen. Wat gezegd werd, dat geschiede. De bandjes van de taxi werden opgepompt voor een rit die blijkbaar voor de chauffeur zelf ook ongebruikelijk was.
Onderweg moesten Frank en ik nog even een korte plaspauze inlassen. Ik vroeg daarom de chauffeur even te stoppen voor een sanitaire stop. Hij voldeed aan ons verzoek, maar stopte naast twee “Lada politieauto’s”. De chauffeur maande ons tot wildplassen en wij hadden zoiets van, dat zal dan wel mogen hier. De politie vond dat echter niet zo’n goed idee en slingerde “de man die ons reed” op de bon.
De chauffeur, duidelijk slecht gehumeurd door onze dure plaspauze, reed na ongeveer een half uur verder na Volgograd, waar dan ook, volgens planning, zondagavond rond een uur of 21.30 ons hotel werd bereikt. Eindelijk de oogjes toe in een bed dat voldoet aan de westerse standaard. Weltrusten!!!!
Na een emotioneel afscheid de trein in en op naar Amersfoort voor de eerste internationale trein naar Berlijn. In Berlijn snel even donuts gekocht en door met de trein naar Warschau. In die trein kwamen we Janek tegen, een ICT’er uit Poznan die in eerste instantie maar een beetje suf voor zich uit zat te staren. Toen we een kaartspelletje speelden kwam hij ineens los. En na een uurtje toekijken durfde hij het aan om mee te “toepen”. Hij zou het al zijn vrienden in Polen leren.
In Warschau hadden we een overstaptijd van ongeveer anderhalf uur, maar de trein naar Kiev stond al klaar toen we aankwamen, en dat was maar goed ook. De schraalheid van het station beloofde namelijk niet veel goeds, zeker niet rond middernacht. Als een stelletje aasgieren stonden de zwervers ons, westerlingen, aan te kijken en te wachten tot één van ons een misstap zou begaan. Nu overdrijf ik natuurlijk iets, maar dat maakt het schrijven van verhalen zo mooi.
De trein gaf van de buitenkant een beetje een troosteloze aanblik, maar eenmaal binnen bleek dat het interieur absoluut niet onder doet voor een trein in het westen. Het was trouwens nog een worsteling om met tickets, verkregen van de NS, de trein binnen te komen. De Oekraïnse bemanning kon er werkelijk geen touw aan vastknopen. Fijn dat de NS een vertaling maakt, NOT!
Het was heerlijk om na een dag reizen gestrekt te kunnen gaan in een coupe waar we precies met z’n drieën in konden. Rond een uur of 1 was het dan ook tijd om definitief de oogjes te sluiten, maar niet voor lang, rond een uur of 4 ’s nachts stond er namelijk alweer een man met pet voor de coupedeur die onze paspoorten kwam controleren. Dat kon maar één ding betekenen; de EU lag achter ons en de Oekraïne was binnen handbereik.
Het fijne is dat de douane het leuk vindt om je paspoort mee te nemen en je als reiziger in onwetendheid achter te laten. Pas 3 uur later kregen we dan ook, gestempeld en wel, onze paspoorten retour. Tussendoor werden de wielen van de trein nog gewisseld. In de Oekraïne is het spoor namelijk net iets breder. Zo zie je de tweedeling van Europa dan toch nog een beetje terug op het spoor.
Eenmaal aangekomen in Kiev was het treinen nog niet over. Nee, alles behalve dat. Daar stond namelijk een trein klaar die ons naar Harkov (ook Oekraïne) moest brengen. Op het station hadden we net nog even tijd voor een lokaal biertje, maar lang konden we niet treuzelen, want ook hier was de overstaptijd minimaal, circa 30 minuten.
Ook de trein naar Harkov zag er, boven verwachting, netjes uit. Iedere coupe bestond uit zes stoelen en twee tv’s. Jammer alleen dat ik de Russische taal niet machtig ben. Er was dus geen touw vast te knopen aan de films die werden getoond. Wat ik wel meekreeg was een hoop bloedvergieten en seks. Blijkbaar deert het de Oekraïners niet wat ze hun kinderen voorschotelen. Maar misschien zijn wij in Nederland wel iets te moralistisch aangelegd. De waarheid zal ongetwijfeld ergens in het midden liggen.
In Harkov was het tijd voor de volgende nachttrein. Voor diegene die de draad qua tijd nu kwijt is, zaterdagavond rond een uur of 12 leven we op dit moment. Twee dagen onderweg en nog een dag te gaan tot aan Volgograd.
Ook in Harkov was de overstaptijd niet om over naar huis te schrijven, ongeveer 20 minuten. Wonder boven wonder hebben we ook deze overstap gehaald. In de trein naar het Russische Poworino werden we geconfronteerd met een bekend tafereel; een typische Russische nachttrein zoals we die kennen van onze avonturen in de Trans-Mongolië-expres. We hadden een coupe met vier bedden voor onszelf en konden gelijk slapen, dachten we.
Dachten we? Ja dachten we. De conductrice vond het nog nodig om ons spullen aan te smeren. Dat doen ze niet, zoals wij dat in Nederland kennen, op een rustige manier. Nee, dat doen ze op een manier dat je bij jezelf denkt; als ik niks koop, dan vinden ze me een heel vervelend mannetje, wat ik in principe natuurlijk ook ben ;-). We konden er uiteindelijk vanaf komen door net te doen of we er geen ene “piep” van snapten.
Nadat de conductrice, na een stuk of honderd plakplaatjes van Stalin, Lenin en Poetin verder, klaar was met niets verkopen, konden we eindelijk gaan slapen. Op de cadans, meegeven door de trein, vielen we dan ook al snel in een diepe slaap.
Uiteraard werd die nachtrust wreed verstoord door de grens, die rond een uur of 5 ’s ochtends werd bereikt. Ik heb tot nu toe redelijk wat grenscontroles meegemaakt, maar op de één of andere manier weten ze het altijd zo te plannen dat ik net in mijn remslaap zit. Je schrikt je op zo’n moment dan ook echt kapot als er iemand heel hard “Controlla!!!!!” roept. Na ongeveer drie uur aan grensformaliteiten konden we eindelijk weer gaan slapen, maar de nachtrust was eigenlijk al verloren.
Rond een uur of 10, of eigenlijk 12 werd ik wakker. We hadden, en één uur tijdverschil tussen de Oekraïne en Rusland overbrugd, en we de zomertijd was ingegaan. Tenminste dat was nog niet zo zeker. Niet alle landen in de wereld doen namelijk aan die overgang in tijd. Na veel handgebaren en de hulp van het boekje, dat ik van Jan Tigchelaar heb gekregen, kregen we het voor elkaar om bij de conductrice te ontfutselen hoe laat het nou precies was. En ja, Rusland doet mee aan zomertijd. Het gekke was dat we wel op tijd aankwamen in Poworino. Iets dat eigenlijk niet kan als je op Wintertijd vertrekt en op zomertijd aankomt. Ik ben nog steeds aan het denken hoe dat nou precies kan. Iemand een idee?
Poworino was de plek waarop we zouden zien hoe we in Volgograd, zo'n 350 kilometer verderop, aankomen. Volgens onze planning moest er een trein zijn die rond 14.30 uur naar Volgograd zou rijden. Verschillende reisorganisaties zeiden echter dat die trein helemaal niet bestaat. We besloten daarom de gok te wagen en het ticket desnoods in de trein aan te schaffen door wat steekpenningen aan een conducteur te overhandigen. De trein kwam echter totaal niet opdagen…. dan maar met de taxi.
Na twee uur aan onderhandelingen hadden we een taxi. De chauffeur zou ons voor 150 euro wel even naar Volgograd brengen. Wat gezegd werd, dat geschiede. De bandjes van de taxi werden opgepompt voor een rit die blijkbaar voor de chauffeur zelf ook ongebruikelijk was.
Onderweg moesten Frank en ik nog even een korte plaspauze inlassen. Ik vroeg daarom de chauffeur even te stoppen voor een sanitaire stop. Hij voldeed aan ons verzoek, maar stopte naast twee “Lada politieauto’s”. De chauffeur maande ons tot wildplassen en wij hadden zoiets van, dat zal dan wel mogen hier. De politie vond dat echter niet zo’n goed idee en slingerde “de man die ons reed” op de bon.
De chauffeur, duidelijk slecht gehumeurd door onze dure plaspauze, reed na ongeveer een half uur verder na Volgograd, waar dan ook, volgens planning, zondagavond rond een uur of 21.30 ons hotel werd bereikt. Eindelijk de oogjes toe in een bed dat voldoet aan de westerse standaard. Weltrusten!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
