"Regen is een feest"

Ik weet het, in mei afreizen naar zuid China is nou niet bepaald het beste idee. Een kans van 9 op 10 dat je dan dagen achtereen regen hebt. Ach, dacht ik, dat zal mij niet ten deel vallen. Die verwachting kan ik nu, achteraf gezien, op mijn buik schrijven, want het tegendeel was meer dan waar. Ondanks het slechte weer heb ik een ontzettend leuke tijd gehad en leuke mensen leren kennen.

Het begon, zoals zo vaak deze reis, met de trein. Ditmaal was Kunming het vertrekpunt en Guilin de plaats van bestemming. Guilin wordt door veel Chinezen bestempeld als een droombestemming. En als je de plaatjes in de folders mag geloven, dan is het dat ook. Het moet een groen, subtropisch landschap zijn met daarin allemaal kleine pieken. Het is alsof je tussen de stalagmieten en stalactieten loopt, maar dan anders. Foto’s kunnen het nog het best beschrijven, dus daarom hieronder een paar, ter indicatie, toegevoegd. Als je dat ziet kun je je wel voorstellen hoe het er met mooi weer uitziet.

De treinreis was dit keer de hemel in plaats van de hel. Geen stoel, maar een bed en redelijk normale medereizigers, zeker in vergelijking met de vorige reis naar Kunming. De reistijd was dit keer ook acceptabel; 18 in plaats van 36 uur. En omdat de trein om 19.30 uur vertrok en de volgende dag om 12.30 uur aan zou komen merk je daar niet eens zoveel van, omdat je de helft van de reis in dromenland verkeert. Dit keer wel gelukkig!
Toch zijn Chinese treinen anders dan bijvoorbeeld de Sovjettreinen eerder deze reis. Het is allemaal net wat drukker, warmer en minder vrij. In de treinen uit de voormalige Sovjetunie kun je altijd heerlijk naar buiten hangen, een Chinese trein daarentegen zit potdicht. Je voelt je als het ware als een vacuüm verpakte worst, maar dan met een verstreken houdbaarheidsdatum. Er is geen airco en de mensen stinken allemaal als een bunzing. Ook wel weer prettig, aangezien mijn lichaamsgeuren nou ook niet bepaald naar bloemetjes ruiken tijdens zo’n lang treinreis.
Chinezen zijn over het algemeen drukker in de trein dan Russen. Continu wordt de gang naar het toilet gemaakt voor een korte pitstop en ze eten alsof ze voor het eerst eten zien na een reis door Afrika. Maar voor de rest is het een innemend volk, en zo na 25 dagen in dit land raak je er aardig gewend aan en gaat het zelfs als een te kort verblijf voelen.

In de trein was een groep jongeren aanwezig, die voor een korte vakantie naar Kunming waren gegaan. Ze gaven me, zoals zo vaak in Chinese treinen, gratis drinken en ook weer de nodige etenswaren die uiteraard niet te versmaden waren. Maar accepteren is “het woord” als je in buitenland bivakkeert. Als je dat niet doet, dan voelen ze zich ontzettend beledigd. Dus ik at bijvoorbeeld vacuümverpakte kippentenen. Het enige dat daar nog op zit om op te eten is het velletje. Voor Chinezen kennelijk een lekkernij, voor mij een zeer moeilijk te verwerken kost.
Het bier daarentegen smaakt hier prima. Alleen jammer dat er maar 3 procent alcohol in zit. Dat heeft denk ik te maken met het feit dat Chinezen totaal geen maat kennen qua drankgebruik. Ze drinken totdat het maagje het vocht niet meer accepteert. Zo ook deze jongeren. En om het tempo er een beetje in te houden worden er bierspelletjes gespeeld. Ik snapte er geen snars van en was daarom iedere keer weer de klos om het blik aan de mond te zetten. Gelukkig ben ik opgegroeid in Lopik, waar ze tentfeesten kennen!
De jongeren stapten rond 9 uur uit de trein, hun bestemming was bereikt. Als afscheidscadeau kreeg ik één of ander poppetje dat nu als een soort souvenir aan mijn tas hangt. Het moet, volgens de jongeren, geluk brengen. Een beetje geluk kan ik altijd wel gebruiken, dus ach, waarom ook niet.

Mijn bestemming was om 12.30 uur bereikt, Guilin. Hetgeen ik in de trein aan me voorbij zag trekken beloofde veel goeds voor deze bestemming. Jammer alleen dat de regen met bakken tegelijk naar beneden kwam. Het is gelijk ook weer een goede verklaring voor het groene karakter van het landschap waar ik zojuist met zo’n 120 kilometer per uur voorbij raasde per trein.

In Guilin ging ik op zoek naar een hostel. Na de hotelkamer alleen in Kunming, kon ik wel wat gezelschap van lotgenoten gebruiken. Het is niet altijd even fijn om met meerderen op één kamer te liggen, maar het zorgt er wel voor dat je gelijkgestemden tegenkomt en dus voor wat gezelschap. Daarentegen ben ik niet van plan om iedere keer een hostel te nemen. Af en toe is het ook gewoon lekker om wat privacy te hebben.

Zo kwam ik uit in het Backstreet Hostel. Mijn bed koste me slechts 3 euro per nacht en ik besloot minimaal twee nachten te blijven. In mijn kamer trof ik een Israëliër en een Duitser aan. Twee schappelijke jongens, waar een aardige discussie mee te voeren valt. Zeker de Israëliër had interessante denkbeelden over de discussie die al jaren in zijn land gaande is. Hij heeft de dienstplicht uit moeten voeren, en baalde daar ontzettend van. In totaal heeft hij het land twee jaar moeten dienen, en volgens eigen zeggen, zonder doel. Hij vindt dat Israël gewoon moet accepteren dat Palestina bestaat en dus moet opteren voor een autonome Palestijnse staat. Alleen op die manier zou het conflict tussen beiden te beteugelen zijn, aldus de Israëliër. Hier valt uiteraard wat voor te zeggen. Vorig jaar ben ik zelf in het land geweest, en je merkt gewoon dat er een enorme spanning heerst. Overal zie je jonge mensen met legerkledij en een te groot pistool voor de leeftijd die ze hebben.

De volgende dag pakte ik in he t hostel een goed ontbijt en ontmoette ik Dave, een 29-jarige reiziger uit Londen. Hij reisde al 4 maanden rond en was over land vanuit India, via Nepal naar China gereisd. Hij vond dat China een te makkelijk land is om in te reizen. Hij verlangde terug naar zijn tijd in India, waar hij op sommige momenten bovenop de bus moest zitten, omdat er in dat ding op wielen geen plek meer vrij was. Ik moet zeggen dat dat ook een manier van reizen is, maar niet bepaald de mijne. Ben benieuwd of Vietnam dat soort taferelen ook kent.
Toegegeven, China is inderdaad niet het aller moeilijkste land qua vervoer, maar om het te bestempelen als makkelijk, dat gaat me net wat te ver. Ze spreken geen woord Engels. En dat maakt het af en toe toch wel lastig om aan informatie te komen.

Met de man uit Londen ging ik die dag Guilin verkennen. We gingen naar een park waar wilde apen te zien zouden zijn. Ik moet zeggen, een prachtig park was het, maar wilde apen? ik heb ze niet gezien. Waarschijnlijk schrokken ook zij van mijn lengte en zijn ze nog voor mijn komst, uit angst, in hun grot weggekropen.
In het park waren verschillende pieken te beklimmen en prachtige grotten te bewonderen. In sommige grotten waren tekeningen uit een ver verleden te zien. Het was een plek waar je kon genieten van prachtige uitzichten en rust in een verder behoorlijk hectische stad.

Dave vertelde me dat hij drie dagen daarvoor in Yangshuo was geweest. Hij zei: ‘you haven’t seen Guilin, if you haven’t been to Yangshuo’. Alles wat in Guilin te bewonderen is, zou tien keer mooier zijn in die plaats, zo’n 70 kilometer verderop. Ik nam zijn advies voor waarheid aan en besloot de volgende dag door te gaan naar “het beloofde land”. Tenminste, zo klonk het.

De volgende morgen werd ik wakker, en ja hoor, ook vandaag kwam de regen met bakken uit de lucht de vallen. Dat werd ik echt spuugzat! De regen was zelfs zo erg dat ik besloot om eerst maar even wat mailtjes te beantwoorden en een verhaaltje te tikken, wat je nu dus leest. De Engelsman vergezelde me die ochtend en begin van de middag. “It’s raining cats and dogs”, zei hij met een prachtig Brits accent.
In de middag werd de regen eindelijk wat minder en besloot ik de “overtocht” naar Yangshuo te wagen. Met de bus naar het station van Guilin en daar een bus zien te vinden die me daar naartoe zou brengen. Dat was niet heel moeilijk, want ik had letterlijk nog geen voet buiten de deur van de bus gezet of er kwam al iemand naar me toe met de vraag of ik naar Yangshuo wilde. Natuurlijk wilde ik dat, maar wat gaat mij dat kosten? Voor anderhalve euro kon ik al mee, en zo was ik 5 minuten later al onderweg. Prachtig!
Ik reed door schitterende vergezichten, als die al te bewonderen waren door de regen. Want iemand had kennelijk de kraan, die eerder die middag bijna dicht stond, weer volledig geopend.

Twee uur later kwam ik in Yangshuo aan. In de Lonely Planet had ik een goed hostel gezien, met een nog betere bar op het dak ervan; Monkey Jane’s Guesthouse of zoiets. Ik weet het niet precies meer.
Ik kon in eerste instantie het gastenverblijf niet vinden en liep op een gegeven moment dan ook als een verzopen kat door de straten van het steeds donker wordende Yangshuo te slenteren. Dan maar een ander hostel. Ik vroeg of er een kamer vrij was, maar dat hadden ze niet. Dus dan toch maar weer op zoek naar Monkey Jane’s. De receptioniste van het hostel was zo vriendelijk om met mij, door de regen, naar het hostel toe te wandelen. Niet zo gek ook, als je bedenkt dat het 200 meter verderop gevestigd zit. Ik was er al minstens drie keer voorbij gelopen. Wat dat aan gaat ben ik ook niet echt een navigatiewonder. Al is het altijd nog beter dan mijn zus (sorry zusje!). Ik ben zo blij dat we in Nederland gewoon de TomTom kunnen gebruiken!

In het Guesthouse was nog wel een bed vrij en ik checkte opnieuw in voor twee nachten. In mijn vierpersoonsdorm was nog geen medereiziger te bekennen. Het betekende dus dat ik die nacht, voor notabene 2,5 euro, de kamer voor mezelf had. Lekker hoor! Ik ging een hapje eten in de stad en besloot ’s avonds maar eens een blik te werpen in de rooftopbar van het hostel. Een verbazingwekkend goed idee. Wauw, wat was dit gaaf! Op het dak van hostel heb je een overkapte kroeg met fantastisch uitzicht over een verregend Yangshuo. In de kroeg waren aardig wat gelijkgestemden al flink aanstalten aan het maken om in andere sferen te verkeren door goudgeel vocht in te nemen. Ik besloot het voorbeeld te volgen en mee te doen met “beerpong”. Misschien verdient dat nog wat extra uitleg. “Beerpong” is een spel dat gespeeld wordt aan een soort tafeltennistafel. Aan beide zijden staan 7 glazen. De bedoeling is je tafeltennisbal in het glas van de tegenpartij te deponeren, wat resulteert in het innemen van goudgeel vocht van de opponenten. Het is dus eigenlijk een spel dat je graag verliest!
Het is een gesimplificeerde uitleg van een spel met ontzettend veel regels. Zo moet je er twee drinken als de bal met stuit in je glas beland en zelfs vier als de bal via de andere zijde in één van je eigen glazen beland. Ik zal je er niet mee vermoeien. Het is eigenlijk een soort alibi om jezelf in een andere dimensie te drinken.

Ik speelde samen met een Israeliër (Gen), een Canadees (Terry) uit Toronto, een Brit (waarvan ik de naam niet meer weet) en een Duitse dame (waarvan me ook de naam ontschoten is).
Diezelfde avond belandden we ook nog eens in het uitgaansleven van Yangshuo. Een goede manier om de tijd te doden als het water, dat vanuit boven op ons neerdaalde, niet op lijkt te raken. In de kroegen gaan drankspellen gewoon door. Ze zijn er dol op hier in China. Zo is er een spel met dobbelstenen en je kunt met je handen één of ander spel spelen dat ik nu nog steeds niet snap, wat weer resulteerde in aardig wat slokken, je raadt het misschien al, goudgeel vocht.
Het werd een latertje die avond. Rond een uur of 5 belandde ik moe, maar voldaan na een super toffe avond in bed. Ik was blij dat er geen kamergenoten waren die ik wakker kon maken, want helemaal zuiver op de beentjes stond ik niet meer.

De volgende dag werd ik, ergens in de middag, door een nieuwe kamergenoot, met een behoorlijk beroerd gevoel in maag en hoofd wakker. Ik besloot de dag maar te aanschouwen, maar heel veel zin had ik er niet in. Om de hoek zat een fietsverhuur, waar voor 2 euro een behoorlijk stoere mountainbike te huren is. Het bleek een goed idee, want lopen was nou niet bepaald een optie. De feestavond had namelijk gezorgd voor eens stuk glas in mijn voet. Een behoorlijk diepe snee, die nu al een aantal dagen behoorlijk irriteert. Vraag me niet hoe dat stuk glas door de zool van mijn schoen heeft kunnen boren, maar het gebeurde.

Op de fiets reed ik Yangshuo uit naar de “Countryside”. Onderweg passeerde ik fantastische bergen, rivieren en uiteindelijk kwam ik bij een boerderij, gerund door Nederlanders, uit. Dat soort dingen maken me altijd nieuwsgierig, dus ik besloot het erf maar eens op te wandelen om te kijken of er iemand aanwezig was die Nederlands spreekt, iets wat ik al een tijd niet had gedaan.
Ik ontmoette de eigenaar van de boerderij. Hij schonk een goede bak Hollandse Douwe Egberts koffie voor me in. Onder het genot van het bakkie vertelde hij over zijn boerderij en leven in China. Een aantal jaar geleden besloot hij Nederland achter zich te laten en een nieuw bestaan op te bouwen in het grote oosterse land. Geen verkeerde keuze, zo vertelde hij me. Het leven is goedkoop en het personeel werkt hard. Daarnaast is Yangshuo een goede plek, omdat het er, je raadt het misschien al, vaak regent. Hij heeft zo’n 500 melkkoeien op de farm staan.

Het was een kort onderhoud, want hij moest uiteraard weer aan het werk. Dit soort onverwachte ontmoetingen, daar geniet ik echt van. De kater, die al de hele dag mijn hersenen teisterde, was ook al wat afgenomen. Helaas begon het die middag weer gigantisch te regenen. Zo snel als ik kon reed ik dan ook terug naar mijn thuisbasis om de fiets in te leveren en een hapje te eten.
Ik bestelde iets met rundvlees, want daar had ik wel trek in na het aanschouwen van 500 koeien. Ik kreeg een bord met stukjes rundvlees en veel, heel veel rode peper. Ze houden hier kennelijk van warm eten/heet eten. Ik had dan ook flink wat water nodig om het één en ander te koelen. Het is sowieso iets wat de Chinezen graag doen, heet eten. De instant noodles, die ik in de trein regelmatig tot mij neem, zijn ook al etenswaren die tong en lippen op regelmatige basis doen teisteren. Dat zijn wij Nederlanders niet gewend hoor! Zelfs het heetste eten dat ik ooit in Nederland gegeten heb kan niet tippen aan het branderige gevoel dat je overhoudt aan het eten hier in China. Één ding kun je de Chinezen nageven, je proeft het in ieder geval wel!

Na het eten nog even een tukje gepleegd, zodat ’s avonds de rooftopbar weer onveilig gemaakt kon worden. Ik werd al gauw ontwaakt uit mijn powernap toen mijn kamergenote, die me ook al die ochtend wakker maakte, de kamer binnen kwam stormen. De Franse kamergenote dacht in eerste instantie dat ik dood was, zo erkende ze me later. Ze dacht dat ik na die ochtend nog niet het bed was uitgekomen. De Franse checkte daarom eerst of ik nog wel ademde. Gelukkig was dat, volgens haar, het geval en was de schrik, die over haar was gekomen, weer gezakt.

Omdat ik al wakker was maar even mijn e-mail gecheckt. Dat hoort er op reis immers ook bij. Ik had er één hele vreemde tussen zitten. In de mail stond de naam Wei Wei. Er stond: ‘when I woke up this morning, I found your e-mailadress on my arm’. Ik moest even teruggaan in mijn gedachten, maar toen wist ik het weer. Oh ja, ik had mijn mailadres gisteren op iemand d’r arm gekalkt, en nog asociaal groot ook! Het was me totaal ontschoten. Had ook niet verwacht dat ze daadwerkelijk zou mailen. Nu, een aantal dagen later, hebben we al aardig wat gemaild. Niet dat ik er wat aan heb, maar het is altijd wel aardig om contact te onderhouden met mensen die je toevallig tegen het lijf loopt op reis. Daarnaast kun je eens wat vragen stellen die je in het land zelf niet durft te stellen, omdat het zomaar kan zijn dat je met een undercoveragent van doen hebt.

Het was de laatste avond in mijn hostel, omdat ik de volgende dag mijn trein- of busticket naar Vietnam moest zien te regelen in Nanning. Dat ligt niet ver bij de grens van mijn volgende bestemming af, dus een uitstekende uitvalsbasis om China te verlaten.
Om mijn avontuur in China goed af te sluiten besloot ik nog maar eens een bezoek te brengen aan de rooftopbar van het guesthouse. Ik maakte dus de gang naar boven voor wat weer een enerverend avondje vol van bier, gezelligheid en spellen was. Uiteraard moest er weer beerpong worden gespeeld. Daarnaast werd me een nieuw spel geleerd; “flipcup”. Dit keer waren de spelregels minder gecompliceerd. Je staat met twee teams tegenover elkaar, krijgt een glas voor je neus, die moet je leegdrinken, de beker op de rand van de tafel zetten en dan omgekeerd neer laten komen op de tafel. That’s all. Het team dat als eerste de glazen leeg heeft en het bekertje op de juiste kant heeft laten vallen wint, niks.

Tijdens het spel leerde ik Lisa Lee (Chinezen hebben vaak ook een Engelse naam, omdat het land wil internationaliseren) kennen. Zij werkt als vertaalster in Guilin en gaat zo nu en dan in het weekend naar Yangshuo voor een goed feestje. Eindelijk weer eens een Chinees die meer dan twee woorden Engels spreekt. Ze was op de één of andere manier van me gecharmeerd, ik begrijp ook niet hoe dat kan, en zat de hele avond naar me te “lampen”.
Ook deze avond belandden we weer in de straten van Yangshuo voor een goede naborrel. Ik ben normaal gesproken nou niet bepaald een danser, maar als ik wat gedronken heb, dan ben ik ineens de koning van de dansvloer, in gedachten welteverstaan. Lisa en ik deden dan ook de hele avond gekke dansjes en rare bierspelletjes, want dat hoort er nou eenmaal bij in China.
Ook dit werd weer een avond om nooit te vergeten. Het was dan ook jammer dat de volgende ochtend mijn wekker om 9.30 uur aan mijn kop begon te zeuren, het was tijd om de reis naar mijn tweede land als Remie in te zetten, Vietnam!