Soms gaat alles fout!

Hier dan eindelijk weer een bericht van mij vanuit verwegistan. Het is inmiddels een reis geworden met een aantal tegenslagen. Op zich had ik me daar wel op ingesteld, maar als het dan gebeurd, en het gebeurd dan allemaal ook nog in 1 dag, dan is dat wel ontzettend zuur! Ik ben blij dat ik dit bericht uberhaupt nog kan tikken, zei het in een internetcafe en niet op mijn meegebrachte laptop. En dat heeft zo zijn geschiedenis, luister en huiver!

Het begon allemaal in Hoi An. Een pitoresk plaatsje in het midden van Vietnam. Daar sprak ik met een Nieuw-Zeelander die bij een reisbureau werkt. Ik vertelde hem dat ik Vietnam tot nu toe erg leuk vond, maar te toeristisch. Hij zei toen dat ik dan een brommer zou moeten huren, zodat ik kon ontsnappen aan dat massatoerisme. Ik trok het echt niet meer tussen al die verkopers, asociaale toeristen en ander gespuis. Ik besloot er een nachtje over te slapen en er de volgende dag op terug te komen.

Het was immers niet zomaar een beslissing die ik moest nemen. Het betekende dat ik 10 dagen lang vastgetekend zou zitten aan een tweewieler met motor en 1000 kilometer zou afleggen naar het zuiden van Vietnam, om uit te komen in Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon. En om nou te zeggen dat het straatbeeld hier uitnodigend is voor tweewielers, mwha!

Toch besloot ik op 27 mei 2011 om het roer drastisch om te gooien. Ik ging op het aanbod in en huurde 10 dagen een brommer/motor voor 150 dollar, zo'n 110 euro. Geen geld voor een stukje vrijheid zou je zeggen!
Ik stapte die morgen op en reed langs de prachtigste rijstvelden, mooiste bergen en langs de kust naar het zuiden. Alles ging goed en 300 kilometer verderop kwam ik aan op mijn eerste bestemming, Quy Nonh. Het is een plaats aan de golf van China, 450 kilometer onder Hue. De Lonely Planet schreef al dat er weinig toeristen uit het westen naar deze plaats komen, omdat het moeilijk bereikbaar is met de bus, nou dat bleek ook wel! Voor het eerst moest ik handen en voeten weer eens gebruiken om te communiceren, heerlijk!

De volgende dag deed ik helemaal niets. Nou ja, niets? Ik heb toch zeker wel 100 meter gelopen om op het strand uit te komen waar ik mijn handdoek uitrolde en neerplofte met een goed boek! Even een dagje helemaal niets is ook weleens lekker! Ik was alleen op het strand totdat er ineens een groep jongens van een jaar of 12 het nodig vonden om om me heen te gaan zitten en me aan te staren. Het was gedaan met de rust. Al snel had ik een flinke lading zand in mijn nek liggen, wat op de lachspieren van alle aanwezige jongeren werkte. Beetje jammer! Maar ach, het is nog altijd beter dan tussen de massa je weg proberen te vinden bij een te toeristische attractie. Ik probeerde ze te negeren door verder in mijn boek te lezen, maar de minkukels hadden daarover een andere gedachtegang. De lange man uit Nederland moest worden ingegraven, tuurlijk! Als een gek begonnen de jongeren mij levend onder de zandkorrels te begraven. Ik werkte maar gewoon mee, er zat niks anders op. Tot het op een gegeven moment toch echt genoeg was geweest. Dat was het moment waarop ook mijn hoofd onder het zand moest verdwijnen. Ik heb weinig principes, maar zelfs voor mij gaat dat wat te ver!
Ik bevrijdde mezelf, met moeite, uit mijn benarde positie en maakte wat onhandig duidelijk dat dit nou niet bepaald mijn manier van vakantie was. De jongeren leken het te begrijpen en gingen weer terug naar de positie van starende local!
Al met al heb ik toch wel gelachen om de jongens.

De volgende dag was het alweer tijd om het volgende traject van 200 kilometer op de brommer af te leggen. Ik kon die dag echter slecht uit bed komen. Alle spieren in mijn lichaam deden namelijk pijn van de "enorme" inspanning van die dag ervoor. Het was denk ik niet zozeer die 100 meter lopen naar het strand, maar meer de lading zand die ik te verwerken kreeg.
Toch wist ik rond een uur of 11 Quy Nhon achter me te laten de gang te maken richting Nha Trang. Het landschap werd alleen maar mooier en de stranden alleen maar witter. Ook is het leuk om af en toe bij een zeer lokaal tentje te stoppen om wat te drinken. Hoe die mensen je dan aankijken, onvergetelijk!

Nha Trang werd het uiteindelijk niet. Het werd een nog lokaler strand in Doc Let. Waarschijnlijk doet dat geen enkel belletje rinkelen. Maar het is een klein plaatsje net boven het bekende en enorm toeristische Nha Trang. Het strand is witter dan wit (Wilders goedkeuring zou het zeker krijgen). Ik checkte in bij een klein hotel voor 3 euro per nacht. Ook hier had moest weer gecommuniceerd worden met de welbekende vorm van handgebaren.
De dag die volgde stond weer in teken van een strandstoel, zee, een goed boek en rust. Heerlijk om na al die weken even een moment van kalmte in te kunnen bouwen. Leg mij echter niet langer dan twee dagen aan het strand, want ik word gek!

Dus de volgende dag werd het alweer tijd om mijn reis voort te zetten. Ik had inmiddels wel genoeg zout en zand in mijn porien, en dus koos ik een plaats uit in het midden van Vietnam, Da Lat. Het is een bergstadje wat moet lijken op de Franse alpen, aldus de Lonely Planet. Om er te komen moest ik afwijken van de weg die ik al 500 kilometer naar het zuiden had gevolgd, highway 1, naar highway 27 richting Da Lat.
Ik dacht highway 1 is prima te berijden, dus waarom zou highway 27 dat niet zijn. Die gedachte kan nu de prullenbak in. Het werd een vreselijke dag.

Het begin van de 27 was goed te doen. Hier en daar een kuiltje in de weg, maar dat was mij niet vreemd van de eerdere 500 kilometer. Het werd pas een probleem toen de regen met bakken uit de hemel kwam vallen en de geasfalteerde weg veranderde in een gravelroad. Op zich nog steeds geen probleem, zolang die maar vlak is. Daar zit hem echter de crux; enorme kuilen in de weg, bagger, hopen zand en verzakte vrachtwagens. Je raadt het misschien al, het duurde niet lang of daar lag ik. Deze jongen had een kuil, of zeg maar gat in de weg over het hoofd gezien. Mijn brommer vloog rechsaf en de ruim 2 meter, die het bestuurde, de andere. Gelukkig kon ik nog opstaan en de schade bekijken. In mijn linkerknie zaten twee diepe schaafwonden en mijn elleboog lag totaal open. De tas, die achterop de brommer zat, was er ook al niet veel beter aan toe. De brommer had een flinke kras op de linkerzijde, maar dat kon me eigenlijk weinig schelen. Ik keek om me heen of er iemand was die kon helpen, maar alle auto's en brommers reden gewoon door en er was ook al geen huis waar ik even aan kon kloppen voor hulp. Radeloos keek ik om me heen. Gelukkig deed de brommer het nog wel en ik besloot dan maar door te rijden richting Da Lat.
De regen bleef maar uit de hemel vallen en het begon inmiddels donker te worden. Ik moest nog zeker 50 kilometer rijden over behoorlijk geaccidenteerd terrein.

Ik was begonnen aan een een verschrikkelijke missie. Toen ik aankwam bij op de laatste bergpass trok ik het niet meer en klopte aan bij een klein wegsupermarktje. Een vriendelijke vrouw deed open, en ze sprak zowaar een paar woorden Engels. Ik legde uit wat me was overkomen en vroeg aan haar hoe ver het nog zou zijn naar het eerstvolgende hotel. Dat zou nog 45 kilometer rijden zijn, in Da Lat. De vrouw had duidelijk medelijden met de lange Nederlander en vroeg of ik binnen wilde komen.
Het was een schrale bende in het huis van haar en haar hele familie. Ooms en Tantes, neven en nichten, vader en moeder, ze woonden allemaal op een oppervlakte van zo'n 50 vierkante meter.
De vrouw verzorgde mijn wonden met alcohol en jodium en sprak daarna de magische woorden: "you can sleep here if you want". Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Natuurlijk wilde ik blijven slapen.
Ze gaf me een bord lokaal voer en liet me daarna mijn slaapplaats zien. Ik moest plaatsnemen onder een overkapping, achterin de winkel. Het kon me weinig schelen. Doorrijden zou een hels avontuur betekenen, en de veiligheid staat in dit soort situaties voorop.
Om 22.00 uur ging ik dan ook in het bed liggen met enkel een dun lakentje over de planken,waarvan het bed was gemaakt. Ik voelde me alsof ik in een hele slechte horrorfilm was beland, maar dan erger. Gauw pakte ik dan ook mijn laptop om het gebeuren van die dag te rapporteren en uiteindelijk weer met de wereld te delen. De laptop vertoonde echter kuren en ik kreeg het apparaat dan ook niet aan de praat. Ook dat nog!

Ik heb die nacht beroerd geslapen, maar was eeuwig dankbaar voor de hulp die de familie op de berg mij bood.
De volgende morgen werd ik rond 5.30 uur alweer gewekt. De oma van de familie moest even kijken naar de wonden die ik die dag opgelopen had. Oma had duidelijk verstand van zaken en smeerde een of ander goedje op de wonden waardoor het bloed bijna direct stolde. Wauw, dat spul moet ik ook hebben!
Ik kreeg een goed ontbijt en omhelsde de ganse familie toen ik weer op de brommer stapte op weg naar Da Lat. Daar maar een paar dagen mijn wonden likken en kijken of ik iemand kan vinden die mijn laptop weer tot leven kan brengen!