Eindelijk weer op weg!

22 december 2011, eindelijk was het dan zover. Bijna vier maanden had ik ernaartoe geleefd. Het moment waarop ik eindelijk Australië kon gaan bekijken. De dagen ervoor had ik nog vrij gehad om me voor te bereiden op de reis, maar ik kon eigenlijk niet wachten. In gedachten had ik al 100 keer linksaf geslagen in plaats van rechts, waar mijn werkplek huist.
De boer, Rowan Mengel, had aangegeven dat hij me graag terug wilde hebben na mijn reis, en ik heb daarom besloten om na de trip terug te gaan naar de boerderij voor nog een paar maanden stront om de oren. Als afscheid, eigenlijk gewoon een vakantie tussendoor dus, hadden mijn collega’s een barbecue georganiseerd. Angelo had speciaal voor de gelegenheid een bakplaat in elkaar gelast. We moesten per se op de Italiaanse manier barbecueën, zo vond hij. In een ton werd er hout verbrand en met een schep werden de kolen onder de plaat geschoven. Op die manier zou het vlees de ultieme houtskool smaak meekrijgen. En het was waar. Al die gas geprepareerde apparaten kunnen niet tippen aan wat mijn collega in elkaar had geflanst. Gezellig zaten we dan ook met z’n allen om de tafel het vlees te verorberen. Angelo is in zijn element als het op eten klaarmaken aankomt.
Aan het eind kreeg ik nog een kerstpakket en zei toen gedag om na 5 weken terug te keren voor een laatste termijn. Alhoewel de boer me graag voor een tweede jaar terugziet, denk ik dat dat er niet van gaat komen, maar die paar maanden na mijn reis zijn zeker geen probleem.

Nu ik een week onderweg ben, mis ik de boerderij stiekem al een beetje. Het was hard werken, maar de sfeer en de mentaliteit van mijn collega’s en de boer maakten veel goed. Het is iets dat ik in Nederland weleens mis. Sfeer is hetgene dat werk kan maken of breken, en als die altijd top is, dan ga je elke dag weer met een lach op het gezicht de auto in, hoe smerig het werk soms ook is. Natuurlijk dragen de omstandigheden (in Australië, bijna altijd goed weer en een prachtige omgeving) ook bij aan de pret.

Maar ik dwaal af waar jullie waarschijnlijk echt op aan het wachten zijn, mijn reisverhaal. Zoals gezegd, ik ben inmiddels een week onderweg. Het begon op 22 december om 5 uur ’s ochtends. Express stond ik om die tijd op om mijn collega, Valentin, nog even een prettige werkdag te wensen ;-). Met een glimlach en luid roepend “goodmorning” begroette ik hem in de keuken van ons huis. Als een boer met kiespijn, sorry, ik kan deze woordspeling niet laten, wenste hij me een fijne reis.
Die reis zette ik dan ook in om 6 uur. Nog één keer keek in mijn binnenspiegel naar het huis waar ik de afgelopen 3 maanden in had vertoefd. Tijd voor avontuur!
Arie maakte zijn entree om 9 uur op het vliegveld van Brisbane. Onderweg naar de luchthaven bracht hij me al in de stemming door te melden dat zijn koffer het vliegtuig van Londen naar Sydney had gemist. Dat begon al leuk. Op de luchthaven ben ik dan ook eerst naar de bagagebalie gelopen om informatie in te winnen. Helaas, op z’n vroegst zou de koffer over 36 uur de reis van Londen naar Brisbane afleggen. Uiteraard, als een echte Hollander, vroeg ik om compensatie. Die zouden we krijgen als Arie zich in eigen persoon aan de balie zou melden. Dan eerst maar naar de gate van aankomst lopen. Het grappige is dat je in Australië gewoon bij de uitgang van het vliegtuig kan wachten.
Achter een pilaar verschool ik mij daarom ook om Arie eens flink de stuipen op het lijf te jagen.
Uiteraard kwam hij als één van de laatsten, op zijn dooie gemakje, de slurf door. Het was meer lichaam dan geest. De 36 uur reizen hadden duidelijk de sporen achtergelaten. Het duurde dan ook even voordat ik het vertrouwde “lang stuk verdriet” hoorde, zoals Arie mij altijd noemt. Super tof om eindelijk weer een vriend uit Nederland “face to face” te kunnen spreken.

Voordeel was dat we niet hoefden te wachten op zijn bagage. We konden dus rechtstreeks naar “de balie voor probleemgevallen”. Wij wisten nog niet waar we die avond zouden slapen, dus dat maakte het allemaal nog iets complexer. Na een half uurtje soebatten had Arie 150 dollar gekregen voor de nodige spullen en een telefoonnummer dat we konden bellen als we waren aangekomen op een overnachtingsstek. Noodgedwongen moesten we dus meerdere nachten boeken om eerst op de bagage te wachten.
Ik nam Arie bij de hand en bracht hem naar de auto waar we de aankomende vijf weken in hopen rond te rijden. Zo’n 10.000 kilometer staat er op het programma. Het begon dus al goed met de paar dagen vertraging door de zoekgeraakte koffer.

We zetten gang naar Byron Bay en praatten flink bij over mijn 9 gemiste maanden in Nederland. Ja ja, ik ben uiteraard, zoals het Arie betaamt, op de hoogte van alle nieuwtjes in Lopik dorp. Daar heb ik Radio 9 niet voor nodig ;-).
In de alom bekende surfspot Byron Bay zochten we naar accommodatie. We waren niet de enigen. Half backpackend Australië had zich voorgenomen om rond de kerst de geliefde kustplaats te bezoeken. Het was geen ideale stek voor Arie om te recupereren van 10 uur tijdsverschil. We zijn daarom uitgekomen op een plek zo’n dertig kilometer onder Byron, Ballina. Op een veredelde familiecamping sloegen wij onze kampementen op. Op loopafstand konden we naar zee en ’s nachts vielen we dan ook “romantisch” op het geluid van de golven in slaap. Toch jammer dat je dan met een vent in de tent ligt ;-).

De volgende dag was er één van aan het strand hangen en af en toe een stukje zwemmen tussen de hoge golven die “The Pacific” produceert. ’s Avonds sloten we de dag af met een barbecue al wachtend op de tas die ieder moment zou kunnen arriveren. Het werd 19.00 uur, 20.00 uur, 21.00 uur, 22.00, maar geen koffer te bekennen. Balend gingen we dan ook naar bed, in onwetendheid over het lot van de tas. Graag wilden we de volgende dag de reis naar Sydney inzetten, maar zonder tas werd dat toch een wat lastige exercitie.
De volgende morgen dan ook maar weer bellen met Quantas. De koffer stond nog steeds in Brisbane, omdat er geen koerier was die genoeg spullen had om onze kant op te komen. Een beetje geagiteerd reageerde ik dat onze vakantie op die manier toch aardig verpest werd. Daarop beloofde de man de koffer in de vroege middag te bezorgen en ter compensatie nog eens 250 dollar aan te bieden. Ik denk dat je daarvoor toch ook wel een koerier had kunnen laten rijden, maar ach, wie ben ik?

Om 3 uur ’s middags was het dan eindelijk zover. Een busje ging open en zowaar de tas van Arie kwam eruit. Het enige dat we toen nog hoefden te doen was de tas in de auto slingeren en gang zetten voor de 700 kilometer die Ballina en Sydney scheiden.
Zo’n 250 kilometer voor Sydney strandden we, op kerstavond, in een aftands motelletje. Ik heb van alles gedaan, maar het kerstgevoel wilde er toch niet echt inkomen. Gelukkig kwam er uit zoetgevooisde keeltje van Arie nog “Jingle Bells”, maar ook dat deed het hem niet.

Op eerste kerstdag zou ik dan eindelijk, na vijf maanden Australië, het symbool van het land kunnen aanschouwen, het Oprah House. Daarvoor moesten dus, zoals gezegd, nog 250 kilometer worden afgelegd. Arie achter het stuur om het eerste stuk af te leggen, en ik er weer achter zodra de stad in zicht kwam, zo was het plan.
Halverwege was het tijd voor een bak koffie. Even waren we vergeten dat alles op eerste kerstdag zijn deuren sluit. Toen we dus de afrit hadden gepakt was al gauw het besluit genomen om rechtsomkeert te maken. En waar kan dat nu beter dan op een rotonde? Even een rondje draaien en terug naar de highway. Ineens was het KLABATS. Opa Schumacher had net bedacht dat zijn kerstdag niet beter kon beginnen dan zijn auto in de zijkant van de mijne te parkeren. Helaas zijn wij waarschijnlijk het haasje. Arie zat namelijk in de buitenbocht waar je verplicht bent om de rotonde te verlaten.
Na wat telefoonnummers en verzekeringen met elkaar uitwisselen gingen we uiteen. Mijn voorspatbord en zijdeur zitten nu flink in elkaar. Gelukkig konden we de reis nog wel vervolgen nadat we een stuk spatbord tussen band en auto hadden uit gewrikt. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik er flink de “P” in had. Gelukkig Arie al niet minder. Ik besloot vanaf dat punt dan ook maar het stuur over te nemen. Arie was er dan ook wel een beetje klaar mee!

Een uur later stonden we aan de poort van metropool Sydney te kloppen, op zoek naar een gratis parkeerplek om drie dagen onbezorgd de stad in te kunnen. Via een man in een motel hadden we begrepen dat we vlakbij Bondi Beach de auto gratis 3 dagen bij konden laten komen van de schrik.

De trip ging dwars door het centrum van de stad, over de Harbour Bridge en drie tolwegen naar de plek van bestemming. Na even zoeken hadden we een plekje gevonden, vlakbij een halte van de metro, waar we maar twee haltes hoefden te reizen naar ons hotel. We zaten in de uitgaanswijk Kings Cross. De meest vreemde types lopen er over straat. De één loopt er nog hyper bij dan de ander; groen haar, blauw haar, paars haar, het maakt allemaal niet uit. Het motto is “dress to impress”. Ik vind het altijd wel leuk om in het centrum van een stad te zitten. De beleving is dan toch een stuk groter dan in een buitenwijk. En daarnaast hoef je niet continu op de klok te kijken als je een kroegje binnengelopen bent. Te voet kan je altijd weer terug.

De eerste dag bezochten we ons eigen district en lagen wat in een park te relaxen bij temperaturen van 30 graden. Niks was open in de stad. Heel Australië heeft waarschijnlijk sabbatical op eerste kerstadag.
Tweede kerstdag was daarentegen een groot contrast. Veel mensen, en dan vooral Aziaten, in de stad en levendigheid op straat. Die dag bezochten we, zoals het moet het Oprah House en the Harbour Bridge. Het is een prachtig beeld om aan het water het ingenieus in elkaar gezette symbool van Australië te zien met op de achtergrond de alom bekende brug. Niet veel verderop zit de wijk “the Rocks”. Daar besloten we op een terras te kijken naar al het gepeupel dat de straten van Sydney onveilig maakt. De wijk was de plek waar de eerste avonturiers voet aan wal zetten.
Het is er niet echt aan af te zien, want alles blijft nieuw. Zeker als je het vergelijkt met steden in Europa, waar historie en cultuur de klok slaan. In Australië vind ik de steden dan ook niet bijster interessant. Ze kunnen er niets aan doen. Hier noemen ze 200 jaar al oud, terwijl in Amsterdam dat een nieuw pand behelst. In Down Under kom je voor natuur en niet voor onlangs verrezen metropolen. Je moet er geweest zijn, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Wat altijd wel leuk blijft in de stad is het nachtleven, en dat had ik toch wel wat gemist op het platteland bij de boer. Ik vroeg me bijna af of ik het nog wel kon; nachtbraken! Maar gelukkig, het lichaam functioneerde nog om 5 uur ’s nachts ;-). Moe, maar voldaan kroop ik die avond dan ook onder de wol.
De volgende dag besloten we het Olympisch park van de stad onveilig te maken. In 2000 werden daar de zomerspelen georganiseerd. We maakten een tour, met nog 6 andere Nederlanders, door het stadion en struinden wat langs de relikwieën die iedere spelen opleveren. Ter afsluiting van de dag zijn we nog even uit ons hemd wezen waaien op Bondi Beach, waar verschillende malloten op een plank de golven proberen te bedwingen. Ook ik wil dat graag nog een keer uitproberen.
Al kijkend over het bekende strand maakten we plannen voor de aankomende dagen. Veel natuur en een hoop kilometers voor de boeg.